Fırtına

Sabah göğü delen gök gürültüleri, çılgınca bir ritim ile yağan yağmur. Sulu sokaklar, kaçışan hayvanlar. Dinmek bilmeyen bir fırtına.
Ve bir anda fırtına diner, yağmurda koşuşan insanlar sakinleşir, bir sessizlik bürür sokakları.
Fırtına öncesinden çok, fırtına sonrası sessizliktir hoşuma giden. Kartlar açık oynanmış, hoyratça savrulmuştur ağaçların dalları. Ve bitmiştir.
Sonrası huzur, sonrası dinginlik.

Buhranlarımız ve bu buhranların sona erişini de buna benzetiyorum.
İnsanın içindeki fırtınaları anlamaya imkan ve ihtimal yok. Duyarlı gibi görünüp vicdandan bir gram nasibini almamış kimseler de tanırım, çok cool görünüp kalbinin sızısını bir damla yansıtmayanlar da.
Belki binlercesiyle tanışmadım, ama yüzlerce insan. Farklı farklı.

Peki, hayatı fırtınaya döndürmeye neden gereksinim duyuyoruz?
Drama king ve drama queen'ler miyiz?
Sağlıktan ötesi oldukça yalan değil mi?
Kalp atışı? Hangi kalp atışı yıllarca sürebilir karşılığını almıyorsa?
Kin? Hangi kin insanın kendi içini çürütmekten başka bir şekilde sonlanmış?
Egolar? Kimin dev egosu, o kimseye gerçek mutluluk getirmiş?
Gurur hangi ilişkiyi bir adım öteye taşıyabilmiş, onu yitirmenin aksine?

Her anımızın içinde sevgi olmalı. Peki bu sevgiyi aynı fırtınanın savurduğu gibi her karşımıza çıkana vermeli miyiz? Bence evet.
Ama acının nasıl son kullanma tarihi oluyor ve hayatımızda çok sevdiğimiz, onsuz yaşayamayacağımızı düşündüğümüz ve kaybettiğimiz insanların ardından bile yaşamaya devam edebiliyorsak; sevgi vermenin de geri dönüş alamadıkça bir son kullanma tarihi olduğuna inanıyorum.
Kin, ego, gurur ise çok karmaşık. En basiti sevgi vermek, sevgi almak gibi.

Toltek bilgesi Don Miguel Ruiz'in "Ustaca Sevmek" kitabında gurur ve egoları çok güzel anlatmış.
Bu hislerin bize nasıl sonradan kodlandığını ve işleri nasıl sarpa sardığını çok iyi özetlemiş.
Okuyor ama uygulayabiliyor muyuz? Günlerce tartışılır.

Gurur ve egonun vücudumuzda oluşturduğu yaraları temizlememiz gerektiği üzerine yoğunlaşıyor. Bunu yapabilmemiz için öncelikle gerçeği kabullenmemiz gerektiğini vurguluyor.
"Önce neşterle yarayı deşip gerçeği dışarı çıkarmalı, sonra onunla yüzleşmeli ve bağışlamalısınız. Çünkü bağışlamak duygusal yaraları temizlemenin yegane yoludur."

Üstünden aylar ve aylar geçti, şimdilerde tam bağışladığımı hissediyorum.
Oldukça özgür bir his.
"Olması gerektiği gibi" mantığına kaptırmamalı pek.
Biz kendimizi doğaya kaptıralım; doğadan geldik, ona karışıp yaşayalım.