Hortum

Anneannemin evindeyim, ama ev normal hali gibi değil. Aynadaki yansımasının içindeyim evin.

Giriş sağdan değil soldan. Karşılıklı odalar yer değiştirmiş.

Mutfak ile dedemin odası da aynen.

Terasa doğru çıkmak istiyorum. Dışarıdan fırtına sesleri geliyor. Çıkmak istiyorum merdivenlerden ama yukarıda bir karartı var.

Bu karartı insan siluetinde, ayak seslerimi duyunca kafasını hızla çeviriyor bana doğru.

“Dışarısı fırtına, içeride oturmalıyız.” Diyorum annem ve anneanneme.

Oturma odasına giriyoruz, yoktur diyorlar herhangi bir şey.

Tehdit yok diye düşünmeleri beni huzursuz ediyor. Çünkü biliyorum, ters giden bir şey var.

Oturma odasına yöneliyorum, arkamdan bir ses.

Uğultu gibi.

Attığım her adımda ses yaklaşıyor.

İçeri girdiğim anda peşimden bir rüzgar giriyor.

Bir anlık dalgınlıktan sonra odanın ortasındaki hortumu fark ediyorum, bizimkileri arkama almaya çalışırken “Bir yere tutunun!” diye bağırıyorum.

Annem oldukça cool, diyor ki “Önce camı, sonra koşarak kapıyı açarsan bize zarar vermeden dışarı çıkar.

Aynen dediği gibi yapıyorum. Hortum hızla çıkıyor dışarı. Göğe yükselip uzaklaşıyor. Evimize bir uğursuzluk uğramış gibi huzursuz hissediyorum. Bize göre değil, yağmur, şimşek, rüzgar dışındaki hava durumları.

Hortum neymiş?

Sıcak vücuduma batarcasına uyanıyorum, anneannem koltukta uzanmış. “Gök gürledi, şimşekler çaktı gece boyu” diyor.

Çok uykum var. Uyuyorum.