"Zamanı geldi"

Oldukça garip kafalar içindeyim, sürekli birileri ile buluşmam gerekiyor. Herkese söz verip birilerini ekmek zorunda kalıyorum. Time management'tan bir haber koşuşturma ve yetişememe halindeyim.

Sonra yeni iş yerimden bir kaç kişi, eskisinden 3 kişi, en eskisinden çok kişi bir balkonda oturuyoruz.

"Zamanı geldi" diyor, ex işyerimden sevdiğim ve bana "Ahud" diye hitap edeni.

Anlamıyorum.

Bir diğeri söze karışıyor, "Kalabalıkların toplanmasının sebebi var, zamanın kısıtlı"

Aklıma kötü bir şey gelemiyor, bir yaz öğleden sonrasında sarı - turuncu  güneş ışıklarının rüzgarla buluştuğu bir balkondayız.

Boğmuyor hava. Huzur var havada.

Tatlı tatlı üşütmüyor da, tam olması gerektiği gibi. 

Yanında susabildiğim insanlar var, heyecanlanmıyorum yanlarında. Sessizlikten korkmuyorum. Susup anın, zeytin ağaçlarının, batan güneşin ve meltemin tadını çıkarıyoruz.

Hiç odaklanmıyorum zaman konusuna.

Oldukça sakin bekliyorum.